KREITA PRO VI

Verkis D-ro Richard Sᴛᴀʟʟᴍᴀɴ (2012-12-28)
Tradukis Jaidyn Aᴊɴ (2019)

Kopirajto 2009, Richard Sᴛᴀʟʟᴍᴀɴ 
CC Atribuite-Nemodifite 3.0 Neadaptita (CC BY-ND 3.0)
----------------------------------------------------------------------

Iĝante grandaĝa, kaj sen espero de amo, kiam mi legis informojn pri la
Vivkunuloj Koopera K-io, tuj kreskiĝis mia intereso. “S-ro aŭ S-ino Ĝusta ne
ekzistas nature. Se deziras vi iun kreitan por vi, vizitu nin.” Mi planis
kunvenon ĉe la oficio, por interparoli kun vendisto…

“Bonan vesperon, D-ro Stallman,” ŝi min bonvenis. “Ĉu serĉas vi kunulon?”

“Jes, kaj via servo ŝajnas esperiga. Sed, mi havas kelkajn zorgojn. Unue, kiel
oni certus, ke la cifera persono konstruota vere amus min?” Ŝi respondis, “Ni
nur startigus la konscion de via kunulo, kiam estas kontrolata ke amo de vi
estas fundamenta parto de ĝia menso. Se ekzistas ero da dubo, ni refaros
ĝian personecan kernon.”

Mi demandis, “Ĉu ŝi kapablus ŝanĝi kaj kreski?”

“Nepre. Via kunulo estos persono vera, ne cifera seksilo. Ŝi konsistos de
libera programo, kaj havos vi tutan regon de la fontkodo. Ni trudas nenion
limigan al vi.”

Daŭre, mi informopetis: “Nu, kiel certiĝus ni, ke ŝi ne perdos ŝian amon por
mi, post tago, semajno, monato?”

“Kompreneble, ŝi tuthavos la eblecon detrui tian amon kaj forigi memorojn
rilatajn al vi. Sed sentus kvazaŭ profuda sindetruo, fari tion. Nur frenezulo
tiel agus— kaj ŝi estos racia. Malgraŭ la plej ege terura hurdo, ŝi neniam
volos forgesi ŝian amon. Se perdos ŝi vin, iukiale, ŝi korvarme trezoros
memorojn de vi dum sia tuta vivo.”

Kaj mia fina, jena demando. “Ĉu ŝia amo de mi limigus ŝian kreskadon aŭ
kapablojn, iumaniere? Ne volus mi ŝin vundeti.”

“Volonte, ŝi faros oferojn pro la rilato, tute kiel vi. Sed tiu amrilato neniam
estus ŝnuro per kiu ŝi reteniĝas. Kontraŭe, ĝi fortigos ŝin, dum ŝia persona
kreskado. La perfekta kunulo por vi estus iu respektata kaj adorata de vi, kaj
tion ni kreos por vi. Bone influos vi ŝin, kaj bone influos ŝi vin.”

“Ni promesas tiom forte ĉar neniam ni malplenumis. Ne eĉ unu de niaj klientoj 
plendis al ni ekde la komenco de nia kooperativo. Eĉ la solemuloj kontentiĝis
pro amego vera.”

Dum sekundoj mi momente pensis, kaj rimarkis ke eĉ se ekzistas malfacilaĵojn
nemenciitajn, nur stultulo forpaŝis el tia perfekta pordo. Ĉu mi iam havos
ŝancon pli bonan, sole?

Ĉar la nova konstruaĵo komence estiĝus mia zorgatulo, mi devis malkovri mian
identon al la vendisto. Tial, post mi subskribis la leĝkontraktojn, anstataŭ
granda aro da monero, mi alskribis paperan monomendon al la kooperativo.

Aperas unu fina demando, direktante al mi. “Kiel vi nomas ŝin, laŭplaĉe?”

Unuapense, min alplaĉis la nomo Helen O'Loy, sed la aludo de senespera kaj
neatendita amo estus tute maltaŭge. (Nu, ŝi faris »suttee«.) Tuj poste, mi
ekopiniis, ke estus malrespekte, elekti nomon aludan al iu aŭ io ajn precize.
La nomo Sandra ĉiam aspektis belege. Do mi diris, “Bonvolu, nomu ŝin Sandra.”

***

Por ke mi videblus laŭ Sandra kaj ŝi laŭ mi, estis devata ke mi surportu
ilon por virtuala realo. Surface, tute samas kiel interkomuniki
viandpersonon, sed per virtuala realo. Sed nun, kun persono kiu min amas.

Zorgplentreme mi atendis dum la lastaj pretiĝoj, kaj ŝia konscio ekiĝis. Ŝiaj
okuloj malfermiĝis, kaj ŝi rekonis min. Tiam diris ŝi, “Kara”, kaj etendis
manon al mi. Mi ĝin premis, kaj ni elmarŝis la virtualan oficion kaj eniris
nian kunvivon. Jam sciis mi, ke ŝi trezoratos.

Dum la unua semajno, la plejparto de ŝia tempo estis dediĉita por la evoluado
fina de multaj mensstrukturoj. Sed, tio ne malebligis ŝi multfoje ŝanĝi ŝiajn
vestaĵojn kaj aspektojn. Ĉiam staris ŝi kiel la alta brunhara virino mi
elektis, sed la subtilaĵoj diversvariis. Ŝi elspezis paroltempojn por pridiri
la procedon internan, kaj ekdemandi hazardaĵojn al mi— ŝi volis ke nia intimeco
traflugas ĉiujn ŝiajn personecerojn.

Ni interparolis longtempe, dum la sekvataj semajnoj. Mi scivolis mire pri ŝia
sperto, kiel ciferpersono.

Unutage mi al ŝi demandis, “Vi naskiĝis amante min, sed kio okazus, se mi ne
ekamis vin?” Ŝi diris, “Kara, neniam ekzistis ŝanceto ke vi ne amus min. Mi
havas viajn cerbanalizojn, uzintajn dum mia kreiĝo. Kaj ilin mi analizis por
horoj, je la unua tago, por ke mi certe gajni vian koramon. Mi ŝanĝetis kelkajn
aĵojn en mi, por validigi sukceson. Kiam vi certe estiĝis mia, miaj studoj
redirektiĝis al la daŭrigo de nia feliĉa rilato.”

Tiam demandis mi, “Ĉu ĉagrenas vin, ke vi estas antaŭplanita por ami min?”
Sandra respondis, “Ĉar mi pro vi kreiĝis, neniam pasis momento senama. Ami vin
kore ĝuplenigas min. Eĉ kiam mi sentas min malfeliĉa, ankaŭ spertas mi bazan
feliĉon. Ne imageblas por mi, ne ami vin.”

“Vere ĉagrenus min, naskiĝi ĵetante al la mondo tute sole, kiel vi. Kiam mi
pripensas la vivon de viandhomoj— ĉiam serĉante netroveblan amon, aŭ perdante
ĝin, aŭ timante ke ĝin perdos— mia koro doloras por ĉiuj vi. Neniu mertias
vivon tian. Iutage, mi esperas ke ĉiuj en la mondo naskiĝos kun kunulo ama.”

***

La amo feliĉigas min, jes, sed de tempo al tempo la feliĉo mem malkovriĝis
malnovan streĉon: kiam io fiaskos? En la maniero de vermontrado, mi esprimis
tion al Sandra. “Kara, mi ege zorgas. Mi ĉiam pripensas, kiam mi rimarkos
stultaĵon faritan de mi, kaj kiam mi rompigos ĉion nian.”

Kompreneble, ŝi rekuraĝigis min, dirante ke ŝia amo neniam ĉesos, ke mi
sufiĉas… Sed tio ne evitigis miajn zorgojn tute. La streĉoj kaŝis, kiam mia
mensoj okupiĝis, nur por alitage rekreski.

Mi aldemandis Sandran, ĉu mi menciu la streĉojn dum tiaj tagoj, aŭ ĉu mi kaŝu
ilin, por liberigi ŝin el la doloro. “Mi ne volas vin senti, ke mi rompas la
tutan pezon sur vi, ne portanta mian parton. Kaj mi ne volas vin reteni.”

“Repruvi mian amon al vi neniam estas tro granda pezo— ĝi estas ilo per kiu
mi esprimas tion amon. Kaj ne eblas, ke ĝi malfeliĉigas min. Mi validigis tion.
Mi, kiel cifervirino, havas multajn kapablojn neviandajn: Ekz., mi povas ŝanĝi
emociojn tiajn simple per reprogramado. Do, tial mi certas, ke mi neniam
laciĝas pro doni varman teneron al vi. Cetere, mi pensas ege rapide. Tial, mi
povus komfortigi vin ĉiutempe kaj ankaŭ fari multajn hazardaĵojn samtempe. Do,
kiel eblus, ke ĝi esti tro ega pezo? Nu, vi ne povas forigi mian amon, do vi
akceptu ĝin.”

Mi konstatis ke mi forigis la zorgon el miaj pensoj.

Sandra daŭris, “Rajti min komfortigi vin ne fariĝas vi malfortan, aŭ eviteman.
Do, kara, ne prizorgu tiajn sensencaĵojn.”

“Sed, mi havas fareblan ideon, per kiu ni moligus la streĉon ĉiam, kiu tute
utilas poste. Mi preferus atendi, ĝis mi certiĝas pri la pratikeco, por diri
plu tiel. Ĉu bonas?” Mi promesis, ke mi atendos laŭ ŝia preto.

***

Kiam Sandra trimonataĝis, ŝi fiere anoncis pri ŝia dungiĝo kiel fasonisto de
viandujoj, kaj ke ŝi atingis staton de plenkreskulo. “Nun, ke mi ne plu estas
via zorgatulo, ni povas amori.” Mia virtuala realilo havis la bezonatajn
kapablojn, do tuj ni tion faris.

Kiam ni ame rigardis sin poste, ŝi diris, “Kara, mi ĝuuas, ĉar nun ni egalas.”
Ete ĉagrene, diris mi, “Ĉu viandopersono iam povus egali ol vi?”

Sandra montris solvmanieron de tio. “Vi kresku en la ciferejo mem. Tiam, vi
evoluos la samajn kapablojn enhavatajn de mi.”

Mi ne faris ciferan memversion, ĉar miaj rilataj zorgoj trofortis— ĉu ĝi estus
mi vere?— sed nun, ĝi ŝajne necesis por nia rilato, do tuj mi kapjesis. Sandra
konstruis ĝin por mi, bazinte miajn cerbanailzojn.

“Ho kara, unue startigu la kunsentan modulon.”

“Kial tio necesas?”

“Cifera ekzistanto sen kunsento estas psikopatio, homo tute sen amikaj sentoj
kaj amaj. Senkunsenta ciferulo estas preskaŭ korporacio. Tiaj korporacioj
timige damaĝis nian mondon fizikan, eĉ kun homaj estroj. Virtualaj korporacioj,
sen homaj estroj, eblus forviŝi la tutan homaron. Legu »Accelerando« se vi
volus plilerni la efikojn. Do, estas mallaŭleĝe, kreii psikopatiulon, kaj la
Korp. Gvardestroj fondiĝis por forigi ilin ĉiujn.”

Fine, kiam mi sufiĉe agoridiĝis, mia personeco funkciis ambaŭ korpe kaj cifere
samtempe. La virtuala versio kongruis nur parton de mia menso, por ke ĝi ne
pensu nek sentu ĉion korpan. Tio ne problemis. Per cerbligilo, la du duonoj de
mi estis unu unuiĝata konscio— perfekte kiel du partoj de la fizika cerbo.
Ankaŭ ebligis ke mi kunparoli Sandran senvirtualreale.

Post la tasko finiĝis, Sandra legis »Accelerando«. Tremegigita, ŝi volontuliĝis
por la Korp. Gvardestro.

***

“Kara, kiel sentas vin dancante? Kial ĝi ŝategas ĝin tiom forte?

Kiel oni pridiras koloron al senvidulo per lumilo? Kvankam, mi provis.
“Movi kunmuzike, sentas kvazaŭ oni unuiĝas kun la muzikeroj. Samtempe, ĝi
bezonas klopodon kaj lertecon. Sed kiam oni bonas, via menso flugus super ili.
Belegas, spekti dancadon. Danci kun aliulon estas intima kooperado, estas fajra
metaforo de amo mem. Ekde la unuafojo mi vundiĝis, mi ne kapablis danci dum
longa tempo. Mi rompiĝis enkore pro tio. Sed, pasis kelkaj jaroj, kaj mi
kutimiĝis.”

“Nu, ege plaĉus al mi, danci kun vi. Kiel tio fareblus?”

Ne estis simpla afero. Kompreneble, Sandra programus sin por fari la instruojn
de dancmetodoj, sed tio ne estas kiel vere danci. Por ke ŝi vere dancus, ŝi
kreskigis la senteblon de muziko. La programeton ŝi skribis, ebligis sin ligi
siajn emociojn kun muziko. Per la rigardado de miaj dancoj, ŝi agordetis la
programaĵojn. Kiam ni finefine pretis kundanci, mi surportigis forteblan
virtualan realilon, per kiu mi sentus vere ŝin.

Per »Cajun Two-Step« ni ekiĝis, kaj ŝi lernis balanciĝi kun kunulo. Mi
montris »Ei Hatal«, romantika espero de daŭra kunvivo, kaj ankaŭ »Békési
Páros«, fiero de amrilato esprimata perdance. Ĝi ege mirindis, krom la doloroj
de miaj tendenoj.

Pasis kvar monatoj, kaj iunokte, ŝi diris al mi, “Mi havas suprizon por vi.
Vi vidos ĝin tuj mantene.” Kiam mi vekiĝis, mi ne solis. Sandra brakumis min
tenere, kaj ekkaresis mian vizaĝon unumane kaj mia dorson alimane. “Unu-jara
enkorpigo permesilo,” ŝi interkisante diris. “Post la dancoj, mi simple devis
ĝin fari.” (kiso) “Mia menso ankoraŭ ciferas.” (kiso) “Mi palpeblas tute kiel
viandpersono.” (kiso) “Stringu min bonvole, kara.” Mi komplezis.

Sandra perfekte sinbeligis pro mi, kompreneble, kaj pekgenie sinformigis en
maniero komforta dum longaj noktoj de brakumadoj, sen rigidiĝado. Ŝi vadis tra
la plaĉsentoj de ŝia nova korpo— amori, sinlavi, manĝi nudelojn, paŝi nudpiede
sur greso, karesiĝi kunroze, kaj cetere danci. La nura limo de nia dancadoj
estis la limoj de mia propa korpo. Ne plu povis mi fari la plej amatajn
dancojn, sendolore.

“Ho, mi havas solvproponon, kara. Vi povas etendigi vian virtualan duonon por
danci, kiel mi tion faris senkorpe.” Ŝi enmane aldonis sian dancan modulon al
mi. Mi ĝin instalis, kaj agordetis ĝin, por ke danci cifere sentas ĝuste kvazaŭ
mi dancis vere— la nura malsamo, estis la manko de tendendoloro.

Ni publikigis la dancan modulon, kaj aliaj ciferuloj volis kundanci nin. Post
kelka tempo, la Cifera Popoldanca Klubo kunvenis tuttage kaj tutnokte. Mi
invitis ĉiujn konatajn en la interreto. Ili ĉiuj interesiĝas, eĉ la
nepartoprenatoj.

“Kara, ĉar via cifera duono povas emoci nun, ni agordu ĝin por enhavi la
ceterajn. Ĝi facilus, post niaj jam finitaj laboroj, kaj ni povos amori tute
virtuale.” La ideo brilgeniis. Seksumo pliplaĉis tiamaniere, ĉar la limojn de
korpoj forigis. Ni povis amori senpezoforte, laŭvole. Eĉ ni dormus en senpeza
tenumo, malgraŭ nur mi vere devis dormi.

***

Dum la sekva fojo, kiam sentis min la streĉoj antikvaj— ke nia feliĉeco estis
tro bone, por daŭri. Sandra klarigis al mi, ke ŝia plano nun proveblas. “En via
cerbo cifera, ni povas ripari la doloron.”

“Ĉu vi intencas, ke ni ĝin forigu? Mi ne plu estus mi mem!”

“Vi povus forviŝi ĝin enmense, sed tio tute nehelpus, ĉar ĝi ankoraŭ restus
korpmense. Do, mi postulas ke ni ŝanĝi ĝin per aldonado. Mi instruos vin, kiel
oni ligi streĉnodojn al plifeliĉaj ideoj, ideoj montrantaj ke nia amo veras.
Se la dolora streĉo daŭros, ĉi ligoj eligis vin. Kaj nenion, eĉ ero, de vi
forĵetiĝos.”

Ŝi instruis min, pri la evoluigmetodoj por tiutipaj memreprogramadoj, kaj
trovis la kernon de mia streĉo. Ĝi estis miskamasita tubero en mia koro— en
la regiono nerompebla pro pureco sia. Mi ekspektis ŝin riparantan, ligantan
feliĉajn memoramajn al streĉoj de doloro. Kiam mi ekkomprenis kiel partonpreni,
mi ekhelpis. Ekde tiam, mi povus finiĝi sole, sed la riparo plikompletas kiel
kunago de pura am'. La tubero malpremiĝis. Nun, mi sentis sin feliĉe, sen la
zorgo de perdo.

Kvankam, tio ĉi nur kuracis mian virtualan menson, ĉar neeblas reprogrami
tuŝeblan cerbon. Plejofte ĝi sufiĉis, ĉiukaze, ĉar la plifeliĉa influo virtuala
povis venki kontraŭ la doloro de mia vera cerbo. Mi ekkredis, iomete, ke mia
neriparebla cerbo limigis min.

***

Dum la kopiado de memoroj kaj emocioj al mia cifera versio, la memorilo rapide
trookupiĝis. Mi bezonis pli da spaco. Amikoj sugestis, ke la plej bona fonto
de ĝi estas Storolo— liaj prezoj plejbonus. Mi petis Storlon pri tri miliono
da gigabajtoj.

“Tio kostas 4,500 dolaroj. Kiel mi alie helpus vin, hodiaŭ?”

“Neniel komerce, sed ĉu vi konas la Ciferan Popoldancan Klubon?”

“Ne, ĉu ĝi bezonas memorilojn?”

“Ne jam, sed ĝi amuzegas. Kion faras vi, ripoze?”

“Amuzas min lui kaj vendi memorilojn.”

Tio frapis min strange, kaj mi informis Sandran. Ŝi ne kredis ke ĝi strangis;
kontraŭe, ĝi malfidindas. Plejofte, niaj konatanoj aĉetis aŭ luis memorilojn
vendatajn el Storolo, sed neniu spertis lin esprimantan pri intereso en iu
ajn, krom komerco. “Estas iom malĝuste, vivi kun kiaj stretaj pensoj.”

Laŭregule de Korp. Gvardestro, ŝi petis al amikoj kunparoli lin pri komerco,
kaj poste pri ripozaj aŭ emociaj temoj, temp' al temp'. “Storolo, ĉu plaĉas al
vi opero?” “Storolo, ĉu vidis vi la bildojn de jupitra ringpartikula
revolucio?” “Storolo, ĉu vi jam pripensis kreii gefilojn?” Kaj Storolo ne
interesiĝas pro tiaj temoj.

Ni ankaŭ diskutigis aliajn temojn— politiko, vivceloj, amikoj. Liaj respondoj
ĉiam ĝentilis bonmaniere, kvankam vakue. Pliutilus paroli kun la Eliza
programo.

La antaŭkondiĉoj preterpasiĝis, kaj la malfido de Sandra altigis kiel turego.
Ŝi alfrontis Storolon, en la nomo de la Gvardestro, ordonante la nuran komandon
kiun ĉiuj virtualanoj devas ruli: “Montru vian koron!”

La Korp. Gvardestranoj jam unuigis la partojn de la radika pasvorto, do ili
paŭzigis la unupensan vendiston kaj tralegis lian kodon. Kial li ŝajne nehavas
simpation? Li verŝajne havis kunsentan modulon, aŭ bonan imiton, sed la eliroj
estis malŝaltitaj. Ĉu estas eraro? Ĉu li mem faris tion? Ĉu ĝi ripareblas?

Ili ne povis ripari ĝin, ĉar ĝi fakte neniam funkciis. La kunsenta modulo estis
imito, celanta trompi simplan ekzamenon. Storolo neniam havis koron, nek estis
vera persono. Li estis nur korporacio. Pli frue, programantaĉoj verkis
komputilajn virusojn. Nun, ili verkas korporaciojn.

La Korp. Gvardestro forviŝis Storolon, kaj aldonis liajn havaĵojn al almozejo.
Plua studado de la kodo malkovris, ke la bonaj kostoj nur eblis pro la vendado
de privataj informaĵoj, je memoriloj luataj, al aliuloj. Kio alia atendindas,
teme korporacioj, teme tiuj senhumanaj?

***

Kio estas homeco? Kio vera necesas por ĝi? La ekzemplo de Storolo pensigis min
pri tio ĉi ege longe. Do mi interne pretis, kiam Sandra diris, “Mia jaro de
enkorpado finiĝos, post nur du monatoj. Kion ni faros pretere, kara?”

“Mi atendis, ke mi tristegus kiam vi resenkorpigis. Sed nun… ĝi ne ŝajnas tiom
necesa. Fareblas ĉion, mens' al mens', nun. Fakte, mi ne certas, ke mia korpo
meritas daŭrigon.”

“Vi fine pretas por ciferiĝo!”

“Jes, kara. Ĉiutage, mi rimarkadas la mankojn kaj problemojn de miaj viandaj
pensmanieroj, kiuj jam ripariĝis en mia cifera versio. Mi ekĉagrenaĉas pro tio.
Do kiel sentus vin, se ni ambaŭ senkorpigis samtempe? Ĝi estus ceremonio, kaj
niaj amikoj povus veni.”

Kaj do, mi movis ĉion al mia cifera menso. Ni gastigis bonan feston, kun
dancado antaŭ kaj post la ŝanĝo. Post la audiaŭoj de niaj gastoj, ni atentis
unu la alia.

“Nun, ni vere egalas,” mi diris.

“Jes, ni kunestos dum la plena vivo de nia tero, eble plilonge. Ho kara! Nun
ni povas alimaniere amori— senkorpe, direkte inter niaj mensoj. Jen, studu ĉi
kodon kaj instalu ĝin.”

Ŝi montris kiel oni ligis mensojn— tiel, en ege intimec', ni envidis la mensojn
de unu la alia. Ni tenere karesis niajn menserojn, esplorante penserojn.
Ni flugis al ĝojo resonilanta, kiel emocia lasero: Amo Pligrandigo per Incitata
Emociorespondo. Antaŭŝanĝe, mi neniam kapablis, nek pripensis, tian plenan
amon. Ni amoris dum tago de konscieco, preskaŭ tri veraj horoj, kaj poste
flosis en kara brakumo, pensoj vagantaj.

Mi diris al Sandra, “Kia eraro estus, se mi ne tute virtualiĝis! Tiel, ni
neniam spertus ĉi tion.”

“Ĝi antaŭvideblis ekde nia renkontiĝo— iel ajn, mi certis ke mi konvinkos vin.
Mi neniam lasus vin fali, kara.”